Roebroekgroeve - Daalhemerweg 142

De ontginning van de Roebroekgroeve begon in de 17e eeuw en is in verschillende fases doorgezet. De blokbrekers gebruikten het relatief zachte mergel in de groeve waarschijnlijk voor simpele bouwprojecten en eigen gebruik. In de groeve zijn drie duidelijk bouwfases te herkennen die elk voor ongeveer 1/3 van de ganglengte van het stelsel tellen. De laatste ontginningen in de groeve vonden plaats rond 1900, men stootte op een verstoring in het mergelpakket, de zogeheten "Klauwpijpbreuk". Verdere ontginning in de richting van de, dichtbij gelegen, Gemeentegrot was financieel en technisch niet haalbaar. Het gangenstelsel was lange tijd verlaten, iets waar de lokale jeugd veelvuldig gebruik van maakte. In de duistere mergelgangen werd gespeeld en rondgehangen, iets dat destijds niet ongewoon was. Op veel muren herinneren kleine tekeningen, teksten en andere creatieve uitspattingen hier nog aan. In de Tweede Wereldoorlog werd er oorlogsindustrie in de groeve gevestigd. Ten behoeve van de constructie van de Heideberggroeve werd de Roebroekgroeve omgevormd tot een semi-gebunkerde opslag. Vloeren werden met beton geëgaliseerd, muren afgerond en waar nodig werden verstevigingen aangebracht. In de decennia na de oorlog werd de groeve voor verschillende doeleinden gebruikt, als opslag gebruikt voor materialen van de tegenover gelegen modelsteenkolenmijn, leslocatie voor kunststudenten van de kunstacademie in Breda en zelfs enige tijd als champignonkwekerij. Vanaf 1980 tot 1988 was de Nederlandse kolenbank gehuisvest in de Roebroekgroeve. 1600 vaten met steenkool uit verschillende mijnen van de hele wereld stonden rij aan rij. Vanaf 2001 tot 2020 werd het gangenstelsel gebruikt voor teambuilding en groepsactiviteiten. Sinds juni 2020 is het gangenstelsel ingericht als museum, waar bezoekers door middel van een rondleiding met gids meer leren over haar unieke ondergrondse geschiedenis. Bron: Wikipedia 2021