Akkerhoeve uitvaartzorg - Mosweg 1

Ervaring met dementie en uitvaart

Mijn eigen ervaring op dit vlak begon in januari 2007, toen mijn vader overleed. Zelf zat ik nog niet in het vak. Mijn moeder had toen al de ziekte van Alzheimer. Mijn ouders woonden niet meer in hun vertrouwde omgeving en mijn moeder was behoorlijk ver met haar gedachten.

Bij het regelen van de uitvaart van mijn vader was de logistiek om en de zorg voor onze moeder een apart agendapunt. Het was namelijk ondenkbaar dat onze moeder niet aanwezig zou zijn bij het afscheid van haar echtgenoot, onze vader. Niemand kon ons vertellen hoeveel ze er van mee zou krijgen, maar dat vonden we niet belangrijk. Het ging ons om het moment, om het samenzijn.

Mijn vader was een Amsterdammer, woonde sinds 1952 in Hattem en omdat er destijds geen plek was voor twee mensen in een verpleeghuis in de buurt, is hij samen met mijn moeder eind 2006, vlak voor Kerst, verhuisd naar een verpleeghuis in het westen van het land, waar ze wel samen konden blijven. Allesbehalve ideaal, maar samen. Toen hij daar vijf weken later overleed hebben wij besloten hem terug te brengen naar Amsterdam en mijn moeder was daarbij aanwezig. Ze is gehaald, en ook weer teruggebracht, door één van mijn broers. Altijd was één van ons aan haar zijde. Het was een warm, intiem afscheid met alleen de kinderen en kleinkinderen en een paar hele goede vrienden van onze ouders die wisten hoe de vork in de steel zat. Ze kreeg aandacht en liefde van alle genodigden en genoot daar zichtbaar van. De aanleiding van dit samenzijn was ze immers al weer vergeten.

De dag na het afscheid bezocht ik haar weer. Ze was in goede doen. Ze vertelde dat ze niet meer wist waar ze gisteren was geweest, maar wel dat het haar een fijn gevoel heeft gegeven. En dat fijne gevoel had ze nu nog. Ze had werkelijk geen idee dat haar echtgenoot was overleden en dat een dag eerder het afscheid had plaatsgevonden.

In de periode na het overlijden van mijn vader bezocht ik mijn moeder iedere week. Anderhalf uur rijden heen en anderhalf uur rijden terug. En het gebeurde met enige regelmaat dat ze mij in de auto vroeg, wanneer ik met haar op weg was naar het strand, ‘of papa wel wist dat ze met mij mee was’. Ik keek dan even opzij, legde een hand op haar arm en zei ‘ik denk het wel Mam’…