André Kamer Vormgeving - Het Duin 1

Soms wordt het vertellen van een verhaal een verhaal op zich...

Bijna al mijn vakanties naar exotische oorden (Marokko, China, India, Cambodia, Japan), heb ik samen gemaakt met mijn jeugdvriend Rijk-Willem, die professioneel videofilmer en fotograaf is. Toch merkte hij keer op keer dat de foto's, die hij op zijn reizen gemaakt had, het vaak nèt niet hadden: nèt het perfecte moment gemist, of iets anders dat net niet zo overgekomen was als hij gehoopt had.

Toen we eens een keer over dit verschijnsel aan het discussieren waren, kwamen we eigenlijk tot de conclusie dat dit te wijten was aan onvoldoende 'focus': als je voor je werk een reportage moet doen, dan weet je wat er van je verwacht wordt en dan ben je erop gefocust om je werk zo goed mogelijk te doen. Als je echter op vakantie bent, is het tot rust komen en het genieten het belangrijkste doel, het maken van foto's is eigenlijk bijzaak.

Dus besloten we deze theorie te testen tijdens onze reis naar Japan (in 2008): in plaats van op vakantiete gaan en een camera mee te nemen, gingen we nu op fotosafarie en namen we onze vakantiespullen mee...

Om te zorgen dat het zou werken, stelden we ons allebei een doel voor onze reis: mijn doel was om te proberen een documentaire te maken die het contrast zou laten zien tussen het oude, traditionele Japan en het moderne gadget-crazy Japan. En tijdens die reis van twee weken heb ik uiteindelijk diverse zeer bruikbare situaties gefilmd voor mijn documentaire.

Op de laatste vrijdag van onze vakantie gingen we Tokyo in om nog wat te winkelen voor wat souvenirs. We gingen eerst naar het Ginza-district om daar het Sony-centre te bezoeken, wat erg leuk was (zeker qua bizarre gadgets), daarna struinden we de straten af op zoek naar wat leuke winkeltjes of een warenhuis. We kwamen er echter al snel achter dat we daarvoor in de verkeerde buurt rondliepen: we kwamen alleen maar winkels tegen van Gucchi en Armani en al die andere dure modemerken. Zelfs toen we eindelijk een warenhuis gevonden dachten te hebben, bleek dat weer vol te staan met stands van Gucchi en Armani, etc.

Toen we dat warenhuis weer uitliepen, botsten we bijna bovenop een bedelmonnik, die voetje voor voetje voortbewoog over het trottoir van deze Tokyose PC-Hooftstraat (Chuo Dori), elke stap begeleidend met een klingel van zijn belletje en af en toe een soort dankzeggingsritueel uitvoerend, als er een passant bleef staan om wat geld in zijn kom te deponeren.

Deze scene was te mooi om waar te zijn: hij bracht alles in beeld wat ik de hele voorgaande twee weken stukje bij beetje bij elkaar gefilmd had. Ter plekke zag ik de mogelijkheid om het contrast tussen de langzaam voortbewegende monnik en de langsflitsende winkelaars verder te vergroten door met een lange sluitertijd te filmen: hierdoor zou de monnik scherp in beeld komen (mits ik hem goed in het midden van het beeld kon houden) en zouden de snelbewegende winkelaars als een soort gezichtsloze, halftransparante schimmen voorbijvliegen. Door dit verbazingwekkende toeval kreeg ik precies de beelden, die samenvatten wat ik de voorgaande twee weken bij elkaar gefilmd had.