Craniosacraal Therapie - Laan van Cattenbroeck 7

De Craniosacraal therapie is ontstaan uit de osteopathie. De grondlegger is John Upledger. De therapie gaat er van uit dat het lichaam een eenheid is. Alle structuren in het lichaam zijn direct of indirect met elkaar verbonden door het bindweefsel. Dit bindweefsel (fascie) kunt u zien als een soort laken waar de schedel, het ruggenmerg, alle organen, de botten, de spieren, de gewrichten, de bloedvaten en de zenuwen in gevouwen zitten. Beperkingen in het bindweefsel kunnen hierdoor klachten veroorzaken op vele plaatsen in het lichaam. Dit betekent dat bij bijvoorbeeld nekklachten de oorzaak van het probleem in de nek kan zitten, maar ook net zo goed ergens anders in het lichaam. Het bindweefsel geeft stevigheid en bescherming, maar zorgt ook voor beweeglijkheid. Om te kunnen leven moeten we vrij kunnen bewegen. Bewegen is leven.

De CranioSacraal Therapie houdt zich bezig met het:
1) Cranio Sacraal Ritme
De Amerikaanse osteopathisch arts Dr. John Upledger werd begin jaren zeventig tijdens het assisteren van een operatie geconfronteerd met een voor hem onbekend ritme. Upledger noemde dit het CranioSacraal ritme, ook wel de primaire ademhalinggenoemd, waarbij de voeding van hersenen en ruggemerg plaats vindt door het ritmisch verversen van het liquor. Het ritme ontstaat door een pompsysteem diep binnenin de hersenen. Via de schedelbotten, de wervelkolom en het stuitje is het ritme te zien als een zich uitdijende en inkrimpende golf die overal op ons lichaam voelbaar is, vergelijkbaar met de beweging van eb en vloed.

En:
2) Het bindweefsel
Een van de grote verdienste van Dr. John Upledger is dat hij het belang heeft aangegeven van de functie van het bindweefsel en de invloed daarvan op ons functioneren.
Alle structuren in ons lichaam zijn direct of indirect met elkaar verbonden door bindweefsel. Dit bindweefsel kunnen we ons voorstellen als een laken dat onze schedel, ruggenmerg, organen, botten, spieren, gewrichten, bloedvaten en zenuwen omhult, steunt en verbindt.
Normaliter herstellen we “vanzelf” als ons iets is overkomen. Een wondje geneest uit zichzelf als we ons snijden, een operatie komen we vaak wel weer te boven en over een nare gebeurtenis komen we vaak wel weer heen.
Een lichaam kan heel goed compenseren, maar op een dag kan dit compenseren ophouden. Dan is het trauma te veel voor ons lichaam, is de emotie te groot, hebben we een gebeurtenis te vaak meegemaakt. Het lichaam raakt dan uit balans en kan het niet meer opvangen. Het bindweefsel verkrampt als reactie daarop. Als bepaalde delen niet goed kunnen bewegen door bijvoorbeeld een litteken, ontstekingen of doordat we emoties hebben vastgezet in ons lichaam. Dan kan dit klachten geven.