De Rustclub - Voorstadslaan

27 september 2013 is een zwarte bladzijde in mijn levensboek. Dat is de dag dat mijn moeder er ineens niet meer was. Nog nooit had ik stilgestaan bij het idee dat het mogelijk was dat zij zou overlijden. Misschien had ik nog wel nooit echt stilgestaan bij de dood. Niet op deze manier. Als je wilt lezen wat ik verder heb geschreven over de dood van mijn moeder, klik dan hier.

“Losing my mother wasn’t just a fact about me. It was the core of my identity, my very state of being”. – Hope Edelman in Motherless Daughters.

De plotselinge dood van mijn moeder is nu verweven met mijn identiteit. En waar het me eerst tegenhield, omdat ik vanwege pijn en emotie niet vooruit kon, geeft het me nu meestal kracht om door te gaan en ten volste te staan voor wie ik ben!

Dit doe ik door middel van yoga en meditatie. Ik ben hiermee begonnen nadat mijn moeder is overleden. Het hielp mij in contact te komen met alles wat ik voelde, zonder daardoor overspoeld te worden. Het hielp me mijn pijnlijke lichaam te verzachten op de plekken waar het nodig was. En nu, meer dan 8 jaar na deze gebeurtenis, doe ik dat nog steeds. Want ook jaren later is er nog steeds zo nu en dan verdriet. 

Deze compassievolle beoefening helpt me in alles en het heeft me, samen met energetische helers, psychologen, leraren en coaches, doen inzien wat voor mij in het leven belangrijk is. De trigger om dit uit te zoeken en hierin te groeien was uiteraard de dood van mijn moeder. Veel dingen waar we in onze maatschappij waarde aan hechten werden voor mij onbelangrijk. Ik wilde terug naar de basis. Mijn basis.

Al toen ik klein was deed ik alles langzaam en zat ik graag lekker rustig alleen op mijn kamer. Tijdens gym of zwemmen was ik altijd als laatste omgekleed en ik begreep niet goed waarom alles snel moest. Steeds meer begon ik ook te versnellen, mezelf aan te passen aan het ritme dat kennelijk de norm was. Dat voelde niet altijd goed, dus met periodes koos ik mijn eigen pad, om me daarna weer gauw bij ‘de norm’ te voegen. Het maakte me regelmatig depressief. Hoewel ik vaak mijn hart probeerde te volgen, was ik er ook vaak genoeg ver van weg.

Na het overlijden van mijn mama waren de dagen soms zo donker dat ik van alles probeerde om die sluier te verlichten. Yoga was daarin mijn redding. Mijn gedachten waren even stil en ik hoefde niet te praten. Dat wil zeggen, geen antwoord te geven op vragen die wellicht goed bedoeld waren, maar mij niks zeiden. Er was rust. Een stilte waar ik eigenlijk al zo lang naar verlangde. Een stilte die me weer iets dichter bij mezelf bracht. Het was in een yogales dat ik voelde: dit wil ik ook aan mensen geven en ik denk dat ik dat kan.

Vanuit daar volgden meerdere yogatrainingen en ben ik mijn focus gaan richten op de rustige, meditatieve en therapeutische vormen van yoga waarin ik mensen begeleid om in veiligheid en met compassie te ondervinden hoe yoga kan helpen in het leven. Het leven dat zo onvoorspelbaar en pijnlijk kan zijn, maar ook zo mooi en waardevol.

Dit kan ik alleen doen door mijn basis te eren. Mijn basis die erbij gebaat is om op mijn tempo door het leven te bewegen. Vertraging brengt mij meer en ik weet dat dit geldt voor velen. De sleutel is daarop te vertrouwen. Snelheid heeft me nog nooit gediend en ik hoop anderen te laten voelen dat het OK is om een eigen tempo op te zoeken in alle aspecten van het leven. 

Daarom is er De Rustclub. Ik wil laten zien dat rust het beste is dat je jezelf kunt toestaan. Rust alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Rust tijdens goede momenten en in de meest zware periodes. Rust in je leven.