Eendekooi - Eendekooi

Iedere keer als ik op de “Route du Soleil” zit, richting Zuid-Frankrijk en de stad Nancy ben gepasseerd (de steile klim naar boven) kijk ik uit naar het bord langs de weg met de verwijzing naar vioolstad Mirecourt. Zowel met de naam als met de tekening op een bord langs de weg van een viool. Niet alleen omdat ik van vioolmuziek houd, maar ook om een andere reden; een mooie herinnering.

Mirecourt is bekend om zijn rijke historie op het gebied van de viool- en cellobouw, die al terug gaat tot 1620. Na WOI stonden er nog 4 fabrieken, waarin violen werden gebouwd die tot in het verre buitenland een bestemming vonden. Het is ook een typisch Noord-Frans stadje met een plein in het oude centrum met daaromheen de kerk en een aantal oude winkel- en bedrijfspandjes in enkele smalle zijstraatjes en een oud stationsgebouw. Bij dat station, op het plein, had ik in maart 1995 een afspraak met Jean Louis Becker, een op het oog snelle handelaar in een zwartleren jasje, die ik ontmoet had op een beurs in Antwerpen, waar ik in het vroege voorjaar had gestaan. Hij liep daar op die beurs ook rond met wat vrienden en zat in de handel van Franse oldtimers en onderdelen. Toen hij mijn kraam met A-type onderdelen bekeek vroeg hij me of ik interesse had in de aankoop van 2 heel oude 2 cv’ s: eentje uit 1951 en eentje uit 1952 en een grote partij A-type onderdelen. Hij had teveel handel en wilde van het 2cv, Ami en Dyane spul af. Dat stond allemaal in een oud winkelpand in Mirecourt, waar hij uit moest.

De muzikale wortels van Mirecourt

Ik hapte niet meteen toe, liet er een paar weken overheen gaan, maar toen Jean-Louis’ vriendin me nog een keer belde – dat de eenden al verkocht waren maar dat ik de onderdelen nog steeds kon kopen – besloot ik tijdens een reis met de lange aanhanger naar Zuid-Frankrijk voor andere eenden toch eens een kijkje te gaan nemen. Ik belde hem toen ik bij afslag 10 richting Chatenois de A31 verliet naar Mirecourt en vertelde dat ik een lange aanhanger bij me had. Jean Louis leidde me naar het stadsplein voor het station en pikte me daar op. Het oude winkeltje stond in een zijstraat en het bleek zeer de moeite waard. Heel veel van deze vondst is inmiddels al verkocht op tal van beurzen in Nederland, maar nog steeds heb ik enkele van de dozen met klein spul, keurig gesorteerd met heel veel NOS-onderdelen van de Ami 6, Dyane en 2 cv uit de jaren ’60, ’70 en begin jaren ’80. Daarnaast had hij heel veel plaatwerk van deze types.

Een klein deel van de grote oogst uit Mirecourt

Ik kocht alles en afgesproken werd om het kleine spul meteen mee te nemen en dan later met een kleine gehuurde vrachtwagen terug te komen voor het plaatwerk. Wat ik niet had verwacht was dat Jean-Louis zelf voorstelde om na een kleine aanbetaling nu pas later de rest af te rekenen. Hij begreep heel goed dat ik het handelsgeld dat ik bij me had nodig had voor enkele eenden die ik had gekocht in het Zuiden. In deze tijd ging alles nog contant en kon je niet zo maar even bijpinnen. De dozen met de eerste van vele prachtige spullen gingen op een steekkar mee naar mijn auto en na een uur kon ik mijn reis naar het Zuiden vervolgen. Met grote tevredenheid over zo’n goede deal – waar later zelfs de beheerder van het onderdelenmagazijn van de Ami-vereniging op een Citroënbeurs nog goede zaken mee heeft gedaan. Nog steeds verbaast het me waarom deze Jean Louis Becker mij zoveel vertrouwen schonk, door de mooiste spullen zo maar mee te geven aan een Hollander met een aanbetaling van slechts een paar honderd Franse francs. De reis ging verder naar de Camarque waar ik dankzij mijn Nederlandse contact in het Zuiden weer een paar leuke eendjes scoorde. Later heb ik samen met een goede vriend de rest van de onderdelen opgehaald in Mirecourt. Overnachting in een motel en eten in een Routier truckers restaurant. Om en om rijden. Weer een mooie herinnering en destijds een flinke aanvulling op de Eendekooi schatkamer.

Onderweg naar het zuiden na een geslaagd bezoek aan Mirecourt