Grand Cafetaria lunchroom de IJsbeer - Graafseweg 72

“ Live life to the max !”

Gek word ik ervan. Van zulke dagen. Dagen waarop de telefoon schreeuwt om mijn aandacht , mijn computer het dreigt te begeven onder alle e-mails die binnen stromen en de tijd tussen mijn vingers door lijkt te smelten als het lekkerste ijs van Den Bosch.
Maar het is vrijdagmiddag. Nog een paar uurtjes en ik ga het weekend binnen laten.
Het vooruitzicht om de avond met vriendinnen en bamihapjes door te brengen geeft me een energie boost en ik stuif door de middag.
Sneller dan verwacht zit ik op onze vaste stek bij de IJsbeer. Ik ben te vroeg en terwijl ik van mijn Colaatje nip, laat ik tijd en ruimte op me inwerken. Ik kom hier graag. De kaarsjes, de vrolijke schilderijen, de leestafel, het geeft me een warm, relaxt gevoel.
Ik vind het heerlijk om hier met mijn vriendinnen Vera, Nicky en Saskia af te spreken. Om ons te nestelen op de bank in het hoekje, “ons hoekje (ons hoekske)”. Om er even gezellig tussen uit te zijn, lekker te eten maar zonder opsmuk, zonder poeha.
“Jongens wat ben ik toe aan een mega ijscoupe!” is het eerste wat Vera roept als ze ons ziet, terwijl ze de regendruppels van haar gezicht veegt en haar sjaal een plekje geeft. “Ik heb liever een portie warm vlees”zegt Nicky met een vette knipoog naar de leuke knul achter de counter.
En we proesten het allemaal uit. De stemming zit er al gelijk goed in.
Terwijl ik nog met mijn neus boven de menukaart hang, hoor ik hoe opeens de gesprekken verstommen. Verbaasd kijk ik een voor een mijn vriendinnen aan. Ik zie hoe een lichte blos zich ontvouwt over het gezicht van Vera. Ik hoor hoe Nicky hakkelend haar maaltijdsalade besteld. En zie hoe Sas als een bakvis op het droge naar adem aan het snakken is… Ton komt ons even gedag zeggen.
Ton is de eigenaar van de IJsbeer, “en zelf ook een heerlijk hapje om te zien”, zo zijn wij alle vier van mening. Als we uiteindelijk al blozend, hakkelend en giechelend onze bestellingen hebben doorgegeven barst het volume aan tafel weer los.
Pas als we over onze maaltijden gebogen zitten, wordt het oorverdovend stil aan tafel. Ik zie aan de hemelse blik in Sas’ ogen dat ze geniet van elke hap van haar maaltijdsalade. En stiekempjes moet ik lachen om het gekreun van Vera, zo in verrukking ze is over haar frietje.
”Zal ik 3 of 4 bolletjes ijs nemen?”verbreekt Nicky de stilte. Ik verslik me bijna in mijn panini. Nicky’s bord is al helemaal schoon, leeg. Geen kruimel is over.
“Vier”zegt Veer gedecideerd , “ Live life to the max !”. “En dat geldt zeker voor hier”vult Saskia aan, “je gaat niet naar de beste ijszaak van Den Bosch om maar één bolletje ijs te nemen”. “Dat is hetzelfde als…als” even zie ik Saskia naar woorden zoeken, “als een afspraakje hebben met Brad Pitt en dan gaan rummikubben” en als een wijs vrouw stopt ze het laatste stukje vlees in haar mond.
Veel te snel vliegt de avond voorbij. Voldaan van lichaam en geest nemen we uitbundig afscheid van iedereen in de IJsbeer. En beloven plechtig om heel snel weer aan te schuiven voor al het goede wat de IJsbeer te bieden heeft.
B