Mijke Soesbergen BuitenCoach OutdoorCoach - Grensweg 3

Ja mijn eigen avontuur….. Als kind speelde ik het liefst buiten. Hutten bouwen, rennen, crossen, spelletjes doen, soepjes maken van planten uit de bosjes (en vast ook wel uit tuinen van mensen….hihi), verstoppertje spelen, bomen klimmen, kikkerdril vangen. Vies worden, in de modder rollen. En verdwalertje spelen was mijn favoriet!

School was niet zo mijn ding. Buikpijn….tegenzin…. Als klein kind sta je er niet bij stil waarom dat toch is. En je bedenkt al helemaal niet of dit normaal is of niet. Ik niet in ieder geval. Op de middelbare school werd het al niet veel beter. Ik voelde mij anders, had totaal niet het gevoel dat ik op 1 lijn zat met mijn klasgenoten. De lesstof was geen probleem. Hooguit een beetje saai en nutteloos. Maar alles eromheen. Man, wat een gedoe. Ik was voor mijn gevoel echt die rare waar niemand op zat te wachten. Ik had ook hele andere interesses dus ja, die aansluiting was wel een dingetje.

Na mijn opleiding HTS Geodesie ging ik aan het werk. Al snel kwam ik er achter dat dit toch eigenlijk echt niet het vakgebied was waar ik gelukkig in ging worden. Had ik natuurlijk gewoon al kunnen weten omdat ik de opleiding ook niet erg interessant vond maarja….. Iedereen was positief over me, ik had een mooi salaris, en ach, meestal had ik wel 1 of 2 leuke collega’s. Dus wat zeurde ik nou.

Er was dus wel het een en ander voor nodig om de stappen te zetten die nodig waren om mijn hart weer te gaan volgen. Achteraf denk ik “hoe kan het zo lang geduurd hebben”.  Maar toen ik eenmaal meer te weten kwam over hooggevoeligheid klopte dat dan ook wel weer met het plaatje. Ergens toch wel geruststellend.

Het is dus nooit te laat. En het maakt zo veel uit. Je hart volgen of maar verder gaan op de automatische piloot. Vasthouden aan de zekerheid van een vast inkomen, het zonde vinden van al die werkervaring en opleiding, bang zijn voor de mening van anderen of gewoon ECHT NIET WETEN wat dan wel. Een soort impasse. Een impasse die als je niet uit kijkt een burn-out of een bore-out wordt (zoals bij mij, dus ja, ik kan er over meepraten ;-).

Na mijn bore-out ben ik er pas achter gekomen dat ik hooggevoelig ben. Niks engs, niks raars. Maar wel iets om rekening mee te houden. Nog steeds stap ik nog wel eens in mijn eigen valkuilen maar ik weet inmiddels wel heel goed waar ik op moet letten. Ik weet het wanneer het fout dreigt te gaan.

Ik heb mijzelf aardig leren kennen. Ben mijzelf meerdere keren flink tegen gekomen en oh ja, af en toe heel hard huilen ontkwam ik ook niet aan….;-).

Maar het is het allemaal waard!!  Het leven wordt er zo veel leuker van. En dat gun ik jou ook!!

Ik heb het niet in mijn eentje gedaan en wil jou adviseren dat ook niet te doen. Want er is wel degelijk een verschil tussen de zelfhulpboeken, artikelen en tests in Psychologie magazine en nuttige informatie op internet, etc. Tuurlijk zijn ze een mooie aanvulling en hartstikke interssant om te lezen. Maar door werkelijk met iemand in gesprek te gaan, feedback te krijgen, uitgenodigd te worden echt te voelen kom je zo veel verder.

Dus stop nu met rondjes draaien, jezelf kwellen en hopen dat het binnenkort beter zal gaan. Bel of mail me voor een afspraak. Dan help ik je!

Liefs, Mijke