Neerbosch - Dennenstraat 121

Op aanraden van de mij toegewezen ervaren zuster Joke van de afdeling reumatologie van het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen ben ik vandaag dinsdag 17 juli 2018 op mijn supersonische Flyer e-Bike via de Waalkade afgedaald naar Begraafplaats Neerbosch. De Vierdaagse begint vandaag, de eerste tocht gaat naar Elst en Bemmel. Het is zaak om vroeg op pad te gaan en ervoor te zorgen dat ik voor uiterlijk twee uur Nijmegen uit ben anders krijg ik die hele meute wandelmalloten op mijn dak en dat is wel het laatste waar ik nu behoefte aan heb. In de ruim 25 jaren dat ik en mijn matties in het centrum van Nijmegen woonden, hadden wij met het jaar een steeds grotere afkeer en op den duur helemaal de kots van dit zogenaamde grootste loopspektakel ter wereld. We zorgden er wel voor dat we ruim op tijd de stad uit waren en gingen naar de Zeeuwse kust, de Ardennen of de Wadden. Weg van die stinkende, kotsende, schijtende, zuipende, neukende, vretende, lawaaierige en alomtegenwoordige massa die alleen maar onze stad kwam vervuilen en onteren en vooral welkom was vanwege haar duiten, om de kas van de gemeente en de middenstanders te spekken. Awel, dit moest mij even van het hart, ik ben blij dat zoveel mensen er echt van konden genieten. Als ik zie hoe volgepakt de Waalkade weer is met allerlei evenementen, kramen, eettenten, mobiele horeca, het reuzenrad en diverse podia en hoe druk de Gemeentelijke Reinigingsdienst met een leger van werknemers bezig is om de zooi en troep in Hummerpark, Valkhof en de rest van de stad op te ruimen, bevangen mij visioenen uit vroegere tijden. Medelijden met de stadsbewoners uit het centrum hoef ik niet te hebben want die weten ook wel wat hen te doen staat namelijk: wegwezen. En de studenten die er wonen, vinden het net wel leuk. Op Begraafplaats Neerbosch is het adembenemend rustig zoals het ook hoort. Hoe kan het ook anders. De enige andere bezoeker is een vriendelijke, typische Nijmegenaar met een zak grind. Om het graf op te vullen, zegt ie. De hitte, de langzaamaan zorgwekkende droogte, de eerste bergetappes van de Tour de France vanmiddag met hopelijk een belangrijke rol voor onze Tom Dumoulin, hoe mooi en goed verzorgd deze begraafplaats wel niet is, het komt allemaal ter sprake. Ik moet hem en zuster Joke wel gelijk geven, het ziet er hier goed en verzorgd uit. Misschien liggen de graven wel iets te dicht op elkaar, is er weinig groen en staan er ook geen mooie grote schaduwgevende bomen die voor verkoeling zorgen op dagen zoals deze, maar je kunt niet altijd alles hebben. En ik ben natuurlijk nogal verwend de laatste tijd qua begraafplaatsen met die op de Heilig Land Stichting, op de Daalse weg en Rustoord op de Kwakkenberglaan, om er maar eens paar te noemen. Het is niet alleen een begraafplaats, er staat nog een parochiekerk voor, de St. ANTONIUS ABT uit 1880, van architect Dr. P. Cuypers, valt onder monumentenzorg vanaf 1970. Alleen het voorste gedeelte, waar gelovigen een kaarsje kunnen opsteken, is open. Vroeger stonden de kerken vrijwel altijd wagenwijd open. Tegenwoordig is dat uit angst voor vernieling, diefstal en vandalisme niet meer mogelijk. Dat krijg ik ook altijd te horen van iemand uit de buurt als ik weer eens voor een gesloten kerkdeur sta. Mij maakt het niet zo uit, ik weet toch wel wat ik binnen ongeveer aantref. En als ik per se wil, kom ik terug.