SAS Coaching - Nicobaren 2

‘Wat is jouw doel?’ vroeg de haptonoom tijdens het eerste gesprek. ‘Nou gewoon, zo snel mogelijk weer aan het werk, er moet nog zoveel gebeuren.’  Hij keek mij met grote ogen aan en zei: ‘Hoor je wat je zegt?’ Eerlijk gezegd heeft het best lang geduurd voordat ik echt begreep wat hij bedoelde.

Na het faillissement en de doorstart van mijn werkgever had ik mijn werk en alles wat er moest gebeuren boven mijn eigen gezondheid en boven mijn eigen welzijn geplaatst.  Al jaren wist ik alle ballen prima in de lucht te houden, met een schijnbaar gemak. Ik ging door waar een ander al was afgehaakt. Ik was een rots in de branding, kon snel schakelen en had altijd wel een oplossing voor een uitdaging.

​

De weg naar mijn burn-out

Toen het mij overkwam dacht ik nog: ‘Een burn-out, prima dan, maar dan doe ik het wel effe snel!’ Je raadt het al, het werd een lange weg terug.

​

Vol passie heb ik meer dan 20 jaar in de Fashion & Retail gewerkt. Ik heb genoten van het reizen over de hele wereld, commercieel & creatief werken, samenwerken met collega’s en het rijden in een leuke cabrio. Op mijn 40ste was mijn droom compleet: 3 prachtige kinderen, verhuisd naar een mooi huis en productiemanager en MT lid van een superleuk Nederlands kleding label. Na de recessie van 2009 vielen er harde klappen in de Retail met 3 faillissementen/reorganisaties in 5 jaar tijd als gevolg.

Na de laatste doorstart voelde ik mijn batterij leeglopen. Het voelde anders, ik werkte hard, heel hard, echter zonder resultaat. Ik was niet trouw gebleven aan mijn eigen kaders: de reistijd was nu langer dan een uur, ik werkte in een donkere kantoortuin zonder daglicht en mijn functie was meer administratief geworden. Het niet-bewaken van mijn eigen grenzen, in combinatie met de stress van het werk, leverde mij een burn-out op.

​

Hoe ik mijn burn-out had kunnen voorkomen

Ik ging aan de slag met een coach. Geweldig! Het voelde als een waar cadeau, pure aandacht voor mijzelf. Tijd nemen voor de vragen: Wie ben ik? Wat wil ik? Waarom werk ik zo hard? Welke overtuigingen heb ik? Waar komen die vandaan?’ Ik leerde mijzelf op een andere manier kennen.

Hard werken en doorzetten, bleken overlevingsmechanismes te zijn die ik al met mijn geboorte had meegekregen. Mechanismes die niet langer goed voor mij waren en die ik kon gaan herkennen en loslaten.

En ik voelde stap voor stap de kracht heel langzaam maar zeker terugkomen. De drive om hard te werken zat diep verankerd.

Mijn coach vroeg goed door, zij liet mij inzien dat mijn basisvertrouwen was beschadigd. Dat ik daarom zo hard aan het werk was, aan het ‘pleasen’ was en aan het overcompenseren. Dat ik bang was om aangesproken te worden, op dat ik iets niet goed deed. Vele tranen hebben er gevloeid. Toen ik eenmaal het patroon kon zien, kon ik er ook bewuster mee omgaan, het patroon herkennen en het verleden loskoppelen van het heden.

​