Schaduwfoto - Pr. W-Alexanderstraat

Daar kwamen we in een wereld die we liever niet leerden kennen. Nog niet wetende wat er met Juul* aan de hand was. ‘Een slechte start’ dekte ondertussen de lading niet meer, maar wat er wel gebeurd was, was ook voor de artsen onduidelijk. Juul* kreeg koeltherapie en na twee dagen werd het steeds duidelijker dat Juul niet een menswaardig bestaan zou kunnen leven.

De laatste onderzoeken volgden en op 14 februari, de dag van de liefde, hebben we Juul* moeten laten gaan. Gek genoeg was dit de aller-zwaarste, maar vooral ook de allermooiste dag met Juul* en één van de mooiste dagen uit ons leven. Eindelijk leerden we ons meisje zonder slangen en toeters en bellen kennen. We mochten haar vasthouden, verzorgen, haar lijfje op de onze voelen en haar kleine hartje voelen kloppen tegen ons aan. We hebben bijzondere uren samen beleefd en op een gegeven moment was het niet goed, maar het was goed zo. Juul* heeft enorm gestreden om bij ons te blijven, en wij met haar, maar we gunden haar rust.

Bizar om van een onbezorgde zwangerschap, geen kwaaltjes, thuis te komen in een leeg huis. Juul* ging gelukkig met ons mee en we hebben haar laten balsemen. Daardoor hebben we met elkaar een bijzondere week beleefd. Het afscheid naderde en daarmee de start van ons ‘tweede’ leven. Een leven met oneindige liefde, warmte, maar ook met veel verdriet en leegte.

De wens voor een tweede kindje was er al op het moment dat Juul* geboren werd. Het is zó ontzettend mooi om ouders te mogen zijn. Om (in ons hoofd) voor Juul* te mogen zorgen, en dat wilden we ook graag mee maken met een levend kindje. Ruim een jaar na de geboorte van Juul* werd ze kleine grote zus van onze zoon Ties. Ons geluk, onze bonk liefde.