Schoonhovens College - Albert Plesmanstraat 4

Ik ga het ook doen net zoals iedereen en iedereen die een recencie over deze school heeft mij het leven bijna gekost. Ik begin bij het begin. het was 2015 het beste jaar ooit als ik er zo over nadenk. want de kapstokken waren er toen nog! Erik en Patricia waren mijn favoriet! Maar toen ik in 2017 naar binnen liep stortte mijn leven in! ZE HADDEN ERIK VERGAS EN PATRICIA NAAR DE KELDER GEBRACHT! Ik vond dit onacceptabel. Met bloed zweet en tranen heb ik nog geprobeerd ze terug te krijgen maar te vergeefs. Het is onacceptabel hoe de leraren de kinderen behandelen op deze school. De hongerstaking dat was georganiseerd door mijn medeleerlingen waren de enige hoop. Sommige noemde het de ramadan andere noemde het datdingvoorhetsuikenfeest. de oorlog van de stoelen zijn nogsteeds bezig in de aula elke dag als de bel gaat breekt er een 4de wereldoorlog uit. Iedereen sprint naar de aula om een stoel te claimen en vecht dan vervolgens voor zijn stoel deze stoel is de leerling zijn persoonlijke habitat. de aula ziet eruit als een colloseum allemaal stoelen aan de zijkanten die meekijken naar de oorlog die zich in het midden van de aula afspeelt. Als dit mijn laatste bericht is ben ik omgekomen in het colloseum gevecht

Mijn affectie voor de kapstokken viel in duigen toen ik bemerkte dat deze zeer nuttige meubels waren weggehaald van hun vaste plaats. Ik stortte in en heb hetzelfde traject moeten volgen dat oorlogsslachtooffers volgen na een traumatische ervaring. Wekenlang moest ik onder ogen zien hoe de kluisjes van hun vaste plaats waren weggerukt. De hongerstaking was een lichtpuntje van hoop om Erik en Vannesa (mijn 2 favoriete kapstokken) terug te krijgen, maar tevergeefs. De hongerstaking heeft mij bijna het leven gekost en heeft ook al mijn hoop weggezogen. De hoeveelheid pijn en verdriet die deze school heeft veroorzaakt valt niet te beschrijven. Daarom 1 ster

Ik had vanaf het begin al mijn twijfels over deze school maar toen de kapstokken weg werden gehaald ging het mij te ver. We hebben wekenlang keihard actie gevoerd om ze weer terug te krijgen maar de directie weigerde ondanks bemiddeling van de leerlingen raad toe te geven dat ze een fout hadden gemaakt. Toen het duidelijk werd dat de kapstokken niet terug zouden komen zijn we een hongerstaking gestart. Deze heeft 5 weken geduurd en heeft het leven van 34 dappere leerlingen gekost. Ondanks onze grote verliezen hield het harde bewind stand en weigerde toe te geven. Langer door gaan was geen optie dus we moesten proberen te accepteren dat we onze geliefde kapstokken nooit meer terug zouden zien. Dit heeft mij kapot gemaakt. Ik heb maandenlang huilend op mijn kamer gezeten terwijl ik potten Ben and Jerry's met mijn handen at. Nu een half jaar later gaat het wel weer maar de grote leegte van mijn kapstok lozen bestaan zal altijd blijven.

De ervaringen die ik hier heb meegemaakt zullen altijd bij mij blijven. De trauma's die wij kinderen hier hebben opgelopen zullen nooit echt verdwijnen . De eerste schande die deze school heeft gepleegd was de verplaatsing van de kapstokken. Uiteindelijk kwam de hongerstaking georganiseerd door mijn mede leerlingen. Dit was het licht in de eindeloze duisternis. De meeste noemde dit de Ramadan. Onwetend waar deze naam van afgeleid was deed ik mee. Na een hele maand gaven de meeste op. Maar ik stond sterk voor de kapstokken, voor onze kapstokken! Voor onze kapstokken heb ik 3 maanden vol gehouden, maar tevergeefs. Geen antwoord.

Structuur. Dat is iets dat je een kind/tiener moet bieden. Zonder structuur kan het zich niet binder aan een ruimte. Stel je nu eens voor dat dat kind het gewend is zijn/haar jas op te hangen aan een kapstok en dit ineens niet meer kan, wat voor gevolg zou dat hebben denk je? Ik en vele andere kwamen erachter wat dat gevolg is nadat dit ons overkwam. Ja je begrijpt het goed, de kapstokken werden en zijn ons ontnomen. We probeerde hier aan te wennen, maar het lukte maar niet, zelfs na een hongerstaking van 5weken werd het er niet beter op. Ik heb afscheid moeten nemen van leerlingen en vrienden tijdens deze hongerstaking, het heeft levens gekost. Afscheid nemen doet pijn, maar als je geen afscheid kunt nemen, doet dat nog veel meer pijn. Van de kapstokken konden wij geen afscheid nemen en het is al een tijd geleden en u vraagt zich af: is deze hongerstaking en ophef wel nodig? Mijn antwoord daarop is heel simpel. Het had niet nodig geweest als wij onze kapstokken nog hadden. Mijn jas ophangen was meer dan een gewoonte. Het is een deel van je schoolcarriere en die is erg belangrijk. Is het niet zonde als je schoolcarriere er achteruit op gaat doordat je school geen kapstokken heeft? Het lijkt mij een kleine moeite om de kapstok terug te brengen en ik zal en wil helpen wanneer dit nodig is en geloof me, het is nodig. Mochten mensen ooit vragen hebben naar aanleiding van deze recensie of totaal andere vragen, stel ze alstublieft. Ik beantwoord ze graag.

Vanavond was de Shownight met optredens van leerlingen en docenten. Iedereen had een fantastisch optreden. Een heel geslaagde avond.

top school

Nee