St. Martinus Pfarrheim - Streuffstraße 4

Proberaum tambourcorps

Het is weer eens goed raak deze week: ik val van de ene kerk in de andere. In Nederland ben ik er in drie geweest en in Duitsland in twee. Misschien komt dat wel omdat ik in de Nederlands-Duitse grensstreek woon en op allerlei gebied van twee walletjes kan eten. Grensgebieden zijn sowieso interessant, waar ook ter wereld. Tommy Wieringa heeft er niet alleen boeken over geschreven maar ook een paar indringende documentaires over gemaakt. Zeer de moeite waard. Vandaag, zaterdag 4 augustus 2018, vertrek ik vanwege de aanhoudende hitte en de droogte die steeds nijpender wordt vroeg van huis. Het is dan nog enigszins koel en aangenaam. Op mijn Flyer e-bike door de Duffelt via Niel, Keeken en Bimmen naar Millingen aan de Rijn. Ben juist op tijd, kan zo Kievits Fietsveer op om over de Rijn te worden gezet. Het water staat trouwens erg laag. Mooi tochtje, heel vaak gedaan, altijd maar weer dat water dat maar stromen blijft. Aan de overkant ga ik naar links door de uiterwaarden naar Pannerden. Zoals altijd heb ik geen route gepland. Uiteindelijk kom ik via Aerdt, Lobith en Herwen in Elten en parkeer mijn Flyer in de schaduw van de St. Martinus Pfarrheim. Ik rammel aan de deur van de Kerk, helaas gesloten. Vreemd, want ik hoor duidelijk orgelgeluiden binnen. Ik loop een stuk verder op zoek naar een andere deur. Dan komt iemand in volle vaart op mij toegelopen die, ietwat buiten adem en een beetje opgewonden vraagt of ik de persoon ben die de kerk in wil. Hij zegt dat hij zo voor mij de deur zal openmaken, het wordt ook tijd dat de kerk open is, hij is wat laat vandaag. Hij heet Wilko Kamps, is ook Nederlander en hier al zo’n 30 jaar koster, kerkbeheerder en organist. Heeft in Nederland gewerkt als leraar Duits o.a. in Nijmegen en daar ook gestudeerd aan de toen nog Katholieke Universiteit. Ook op diverse andere plaatsen in Nederland als leraar Duits gewerkt, hij was er op den duur wel klaar mee. Kon hier in Elten deze volledige en best aardig betaalde baan krijgen, heeft meteen toegehapt en was daarmee ook gelijk terug op de ouderlijke boerderij die op nog geen vier kilometer van Elten in Nederland ligt. Wilco is een aardige vent, vertelt veel en graag over hoe het hier reilt en zeilt in Duitsland met de kerkbesturen, over hoe goed hij hier iedereen kent en weet wie er goed en fout was in de oorlog en over zijn kerk natuurlijk die hij kent als zijn broekzak. Hij is enthousiast, neemt mij mee naar binnen, laat mij alle verborgen hoeken en gaten van de kerk zien, wijst op details en licht van alles toe. Ik maak ondertussen foto’s. Het is ook een gave kerk, veel licht, authentieke beelden, wand- en plafondschilderingen, verschillende stijlen, soms 16e eeuws maar ook Jugendstil, oude altaarpanelen waarvan de achterkanten beschilderd zijn maar niet zichtbaar omdat ze niet naar binnen kunnen draaien, prachtig oud tegelwerk op sommige stukken vloer. Af en toe klinkt het orgel waarop een vriend van Wilco, een Nederlander en ook fervent organist, tijdens onze rondgang speelt. Er is te veel om in een keer te zien en te doen. Ook valt er nog van alles te bespreken over de samenhang van deze kerk met de andere kerk in Hoch Elten. Wilco geeft mij zijn telefoonnummer, ik verzeker hem dat ik snel nog een keer kom. Alleen al voor de klim naar boven, hoog in de toren, met uitzicht over de Rijn tot aan Kleef en de Duffelt waar ik zelf woon, zou ik terugkomen. Ik moet toch wat te doen hebben en wie weet, misschien vang ik daar zo hoog in de lucht wel een schim of een flits van de Vader, de Zoon, de Heilige Geest of mijn eigen Onze Lieve Vrouw van de Eeuwigdurende Bijstand op.