Staatsbosbeheer - Bosruiterweg 33

Woonwijk inrichten als een bos

Als actueel voorbeeld noemt Harry het Purmerbos. “Purmerend heeft een deel van dit bos nodig voor woningbouw. Wij zouden ons daarbij defensief op kunnen stellen en proberen te houden wat we hebben. Maar we hebben gekozen voor een offensieve positie; kijken hoe we er voor alle partijen, maar vooral voor de natuur, meer uit kunnen halen. We maken samen met de gemeente en een projectontwikkelaar een visie op het grotere geheel waarin mogelijk een stukje bos ingeleverd wordt voor de woonwijk om daar in de nabije omgeving drie keer zoveel natuur voor terug te krijgen. Wij zien dit als een kans om ervoor te zorgen dat er meer natuur komt én dat het groen/blauwe netwerk daar wordt gerealiseerd. Een verbinding van de voordeur, via groene woonwijken naar een natuurgebied. Daar gaat het ons om. Die nieuwe wijk moet wat ons betreft zo worden ingericht als ware het een bos. Ook voor recreatie is dat een mooi wandelgebied. Als je tussen de middag een rondje wil lopen, moet dat ook in het groen kunnen. Als je meer tijd hebt ga je naar een natuurgebied, dat wat verder weg kan zijn. Iedereen zou in zijn nabije omgeving in het groen moeten kunnen zijn. Tegelijkertijd neemt de biodiversiteit toe, dankzij het grotere natuurgebied iets verderop en veel groene verbindingen. Het groen/blauwe netwerk dat zo ontstaat vergt ook dat wij meedenken over de inrichting van die wijk, dus meedenken buiten ons fysieke gebied. Dat vinden sommigen nog wel lastig, maar dat is part of the deal.”

Te weinig, te langzaam

Een mooi voorbeeld, vindt Paul. “Als we dit twintig jaar geleden zouden doen, zou ik helemaal met je meegaan. Voor nu is het te weinig en te langzaam. We hebben de afgelopen twintig jaar verkwanseld, met als gevolg dat we nu geen tijd meer hebben voor kleine initiatieven. We moeten groots omvormen, dat groen/blauwe netwerk is te klein, de Ecologische Hoofdstructuur heeft ons ook niet voor de stikstofcrisis kunnen behoeden, zelfs niet als het helemaal gerealiseerd was. Neem bijvoorbeeld de verdozing; vierkante pakhuizen met gerobotiseerde inhoud die overal uit de grond schieten. Veel mensen zien dat als een probleem. Maar die dozen zijn niet het probleem, het feit dat we allemaal pakketjes bestellen ook niet. Het probleem is dat gebieden een bestemming industrie krijgen, dat ieder gebied een vaste bestemming heeft. We zouden heel Nederland één bestemming moeten geven: natuur. Waarom dwingen we onszelf tot het constante onderhandelen over bestemming x of y? Waarom hebben we het over natuurinclusieve landbouw en niet over landbouwinclusieve natuur of woningbouwinclusieve natuur? Ik denk dat als we heel Nederland de bestemming natuur geven er net zoveel ruimte voor menselijke activiteit is als nu. Het is alleen een ander uitgangspunt. Nu doen we aan rewilding op postzegelformaat. Daar moeten we veel grootser in zijn.”