Steve White Kunstschilder - Hollywoodlaan 148

(Klik voor een vergroting)

Bij het schilderen voel ik niet de last van enige scholing; een intensieve speurtocht in mijn kunst-cv zou u ernstige hoofdbrekens bezorgen. Behalve tijdens vier jaar lagere school heb ik nooit één enkele les in kunst gehad. Boeken over hoe te schilderen heb ik nooit gelezen. En toen ik ermee begon, wist ik niets van kwasten, soorten verf, doek, papier. Deze boerenwijsheid is een zegen en een vloek: enerzijds vormt zij een goed excuus als ik slecht heb geschilderd; maar aan de andere kant, waarom zou u van zo iemand een schilderij willen kopen? Wat bracht me op het idee dat ik een schilder zou kunnen zijn? Het antwoord daarop is deels: Vettriano. Het valt misschien te betwisten: Jack Vettriano is momenteel de meest populaire schilder van het Verenigd Koninkrijk. Had u een Vettriano gekocht in 1988, de tijd waarin hij voor het eerst serieus exposeerde, zou uw gang naar de bank vandaag de dag een vrolijke zijn.

Vettriano en ik zijn van zo goed als dezelfde leeftijd. Zijn eerste baan vond hij als leerling mijningenieur. Hij begon te schilderen door het kopiëren van werken van de grote schilders. De figuren voor zijn meest beroemde schilderij, 'The Singing Butler', zijn rechtstreeks gekopieerd uit een naslagwerk over een kunstenaar. Vandaag de dag wisselt 'The Singing Butler' tegen € 1.000.000 van eigenaar. Jack verdient jaarlijks € 750.000 aan print royalties. En Jack Vettriano is volledig autodidact. Vettriano wist ook niet wat hij aan het doen was! Wat veel schilders aan het schilderen houdt is de gedachte, tot een stroming te behoren, zoals dat Jack overkwam.

Het punt is: als u op zoek bent naar een in formaldehyde gedrenkte Hirstiaanse haai, of een mooi klein Rembrandt -achtig portretje voor het opvullen van een leeg stuk muur (LSM), het spijt me, dan ben ik niet degene die u zoekt. Ga dan een letter verder terug in de Encyclopedie van de Kunst, naar Vermeer (Nederlands, classicus), of zelfs eentje vooruit naar ... eh ... Xerox (Amerikaans, kopiist). Daar heeft u misschien meer geluk. Als u een cv nodig hebt dat uitpuilt van 'Belangrijke Data' en 'Betekenisvolle Opleidingen', en 'Details van Vorige Exposities', alles op een A4-tje, lees niet verder. Deze website is dan niet interessant voor u. Leef uw leven verder. Ik ben het niet echt waard. Maar neemt u graag een gok en beschikt u over een beetje verbeeldingskracht? Heeft u een paar honderd Euro's te besteden en nu een kwartiertje de tijd? Blijf dan in de buurt en ruik de verf!

Uit deze inleiding kunt u concluderen dat mijn weg tot de kunst een indirecte was. Aan de Engelse universiteit studeerde ik eerstegraads af in Toegepaste Natuurkunde, waarna ik mij richtte op drie uiteenlopende carrières -ijsjes verkopen vanuit een ijscowagen met een klingelbel (een jaar); als aankomend manager bij het Post Office (tweeëneenhalve week); televisie-zendtijd kopen voor de promotie van chocolade bij een groot reclamebureau (achttien maanden). Geen van deze bezigheden kon me echt bekoren, dus nam ik vanuit Londen een paar bussen en trams in zuid-oostelijke richting en kwam aldus in Australië terecht, waar me verscheidene andere occupaties lokten -auto's parkeren, timmerwerk, distributie van pornobladen. Meestal in Sydney, dronk ik teveel bier en probeerde bruin te worden.

Terug in Engeland, via Zuid-Amerika, een paar jaar later, werkte ik op de reisafdeling van Thai International Airways, en daarna verkocht ik goedkope vliegtickets voor een studenten-reisbureau. Op mijn dertigste had ik € 1000 gespaard en besloot om voor zes maanden op rondreis te gaan, maar ik keerde gedurende tien jaar niet naar huis terug. Het meest reisde ik in het Midden-Oosten, Azië en Zuid-Amerika. Wanneer er geen geld meer was gaf ik Engelse lessen in Korea, maakte hooibalen in Japan, plukte druiven in Frankrijk. Een jaar lang werkte ik illegaal in Amerika, waar ik op de vloer van een kantoor sliep om huur te sparen. Tijdens deze periode schreef ik ook reisartikelen voor kranten en tijdschriften in Engeland en Amerika. Ook nam ik foto's. Ik nam een heleboel foto's – meest opnamen van deuren en ramen en muren. Ik bezit een enorme collectie afbeeldingen van Mexicaanse deurknoppen en Syrische ramen en Tsjechische graffiti.

Toen kwam ik terug naar Europa en, doodsbang om iets normaals te gaan doen, besloot ik in te gaan op een impuls van een vriendin om met haar te gaan samenwonen in Montpellier, Zuid-Frankrijk, en schrijver te worden. Dit was utopia, maar uiteindelijk onpraktisch en hopeloos. En een jaar later kwam ik tot de ontdekking dat ik veertig was geworden, met ongeveer tachtig baantjes achter me en geen in het vooruitzicht. Toen verscheen, onverwacht, mijn eerste dochter in mijn leven. Als ode aan het prille vaderschap besloot ik een boek te schrijven. Baan eenentachtig gaf ik op om voor mijn nieuwe dochter te zorgen en te schrijven. Het kostte me vijf jaar om een roman te schrijven -gebaseerd op mijn tien jaar op reis- over de vreemdsoortige avonturen van een optimistische naïeveling reizend in het buitenland. Tot mijn verrassing liet een bekend literair agent in Londen me weten dat ik een geactualiseerde versie van Voltaire's 'Candide' had geproduceerd. Hij zei echter ook, dat het naar zijn mening bepaald niet zo goed was als het opus van Voltaire. 'Siderodromophobia' blijft een van de grootse onuitgegeven meesterwerken van de laatste paar eeuwen. Momenteel resideert het in mijn stoffige bureaula. Toen, op een dag, was ik terug in het centrum van Londen, op zoek naar een uitgever of een plek waar mijn dochter naar de wc kon, ik weet niet meer welke van de twee, en wipte binnen bij de Royal Academy, waar op dat ogenblik de Russische, abstracte, schilder Wassily Kandinsky exposeerde. Kandinsky had ooit mijn aandacht al eens op zich gevestigd -ik denk via de filmversie van 'Six degrees of Separation' waarin zijn schilderijen te zien zijn- dus lag dat een beetje voor de hand. Mijn reactie op de tentoonstelling was zoals die van veel mensen die in aanraking komen met goede abstracte kunst. "Fantastisch!", maar ... "Kan ik ook." Dus verruilde ik het schrijven voor het schilderen. Ik vond waterverf te zacht en olieverf te sterk. Om het acryl te leren kennen begon ik werk van grote schilders te kopiëren - Munch's 'The Scream', Picasso's 'The Dream', Klimt's 'The Virgin', Hockney's 'The Bigger Splash'. Ik kopieerde Hiroshige en Hokusai. Mijn slaapkamer in Engeland werd geschilderd - gereflecteerd in een chromen lampenkap van Ikea - in de ruige stijl van Van Gogh's beroemde schilderij van zijn eigen slaapkamer in Arles.

Inmiddels had ik twee dochters en mijn Nederlandse partner en ik trokken de conclusie dat centraal Londen niet de ideale plek was om twee jonge kinderen op te voeden. Wij waren van mening dat het Engelse onderwijssysteem gedoemd was, en dat Osama Bin Laden op een dag de Picadilly Line zou opblazen; en verhuisden dus naar Nederland. Onze dochters waren nu tien en acht, dus dit was een behoorlijke ommekeer. Wij wonen nu in het Nederlandse equivalent van Milton Keynes: per trein twintig minuten naar hartje Amsterdam. Dit klinkt saai en totaal niet artistiek. Ik vind Almere een creatief actieve omgeving. Het huis waarin we wonen is groot, met veel licht en lucht. Almere kent een groeiende kunst'scene'. En de omgeving is inspirerender dan u zich zou voorstellen -gloednieuwe huizen in vele bizarre stijlen, een overvloed aan groene ruimten, het Hollandse landschap niet te ver uit de buurt.

De vreemde en ongelooflijk gevarieerde modernistische stijl van de huizen in onze buurt - Filmwijk; waar alle straten vernoemd zijn naar filmsterren of dingen die met film hebben te maken - brachten me op het idee om schilderijen van de huizen van de mensen te gaan verkopen, alle in een andere stijl (zie Portfolio nummers 127-137) met randen als filmstrips. Ik heb er een gemaakt in Picasso blauw, een in de strakke, minimalistisch geometrische vormen van Kisimir Malevich, een in de "car-crash"-stijl van Jackson Pollock.

Hierna richtte ik mij op grotere abstracten van eigen ontwerp. Deze puur geometrische vormen in felle, gewaagde kleuren waren een mengeling van klassiek Kadinsky, fantastisch Fernand Leger en prachtig Malevich. Ook heb ik mijn kinderen geschilderd in tekenstripstijl. Ik schilderde een realistisch, zwart en wit, beeld van mijn partner in bikini tegen een ingekleurde abstracte weergave van haar werk (iets met zeilboten en regatta's) als achtergrond. Kort geleden zijn we gaan zeilen in Kroatië en ik schilderde weerspiegelingen in het water van boten en masten. Twee van deze schilderijen werden meteen verkocht dus momenteel ben ik bezig aan een serie grote doeken van zich in verscheidene grachten reflecterende Amsterdamse bouwwerken. Ik vind dit een prettige stijl omdat deze schilderijen een indruk van abstractie geven maar in essentie absoluut realistisch zijn. Schilderijen met een uitgebalaceerde combinatie van abstractie en realisme spreken me aan, hoewel die balans soms moeilijk te verwezenlijken is. Al deze schilderijen kunt u zien in het Portfolio.

Hoewel ieder schilderij natuurlijk een verhaal vertelt en ook een verhaal heeft, is mijn werk niet diep en betekenisvol. Ik ben geen voer-voor-psychologen artiest. Ik ben niet Hieronymous Bosch. Een schilderij dat voor een bepaald schilder vol diepte en betekenis is, zal dat voor u absoluut niet zijn, dus wat is de zin ervan? Dat is voor de schilder zelf, voor aan de wand in zijn wc beneden.

Waar het u betreft is mijn doel altijd bescheiden: Ik wil alleen maar dat LSM (Leeg Stuk Muur) wat opluisteren. Dus ga door naar 'Portfolio' en bekijk wat uw voorkeur kan hebben. Bel me op. E-mail me. Bestel iets! Voordat ik ofwel verzamelbaar word, zoals het Jack overkwam, of in armoede sterf omdat niemand dacht dat ik de moeite waard was.