Toneelvereniging Ongeros - Poststraat 35

Het was in 1985 dat mijn pen bewoog als ik er naar keek en dacht, pak ze eens op en begin met een toneelstuk te schrijven. Met als doel een toneelvereniging opstarten. Het zat allang in mijn achter- of voorhoofd, dat weet ik niet meer. Toen ik driekwart van het stuk geschreven had ontmoette ik Miel, begin ‘86, in Puth op een toneelcabaretavond van Masjzjerang, een groep uit Geleen. In de pauze sprak ik met Miel over mijn plannen en zei dat een toneelstuk in de maak was en dat het de bedoeling was dat het ook gespeeld werd…. in Amstenrade. Hij was enthousiast en zei: ‘Laat maar horen als het klaar is.’

Mijn moeder overleed in die tijd en met een push van mijn collega Funs Peulen maakte ik het toneelstuk toch af. Daarna stuurde ik een uitnodiging naar 18 mensen uit mijn omgeving waarvan ik dacht ’dat zou waal ens enne kenne zin’ die mee wil doen. Er kwamen 15 personen naar Café Jan van Cep en allen hadden er zin in. Funs Peulen was bereid om het eerste stuk te regisseren. Hij had ervaring, want hij speelde al jaren in het Heerlens Streek Theater. Er kwamen nog enkele kandidaten bij en we waren daardoor helemaal klaar en rijp voor een toneelspel. Klaar en rijp waren ook de mensen in Amstenrade en omgeving, zo zou blijken. De voorstellingen waren steeds uitverkocht. Er waren mensen die zelfs 5 keer kwamen kijken. We werden uitgenodigd om het stuk in Heerlerheide te spelen en we voelden dat het goed zat (vier mènde os get).

“Went ‘t zieke vilt” was een groot succes. Het was biografisch, in het dialect natuurlijk en geschreven op het leven in het dorp Amstenrade. En dan vooral over de duivenclub en het leven in het café Het Duivenlokaal, aangevuld met de fantasie van de schrijver. Het was identificeerbaar: de mensen herkenden de figuren. Het was vrolijk en serieus en voldeed volledig aan de vraag van ons publiek. Er werd met echte duiven gespeeld en het stuk was overspoeld met karakterrollen. Met deelname van nog zeer jonge spelers die het goed deden. En! Hoewel we het toen niet beseften, we hadden super goede spelers! Het stuk was doorspekt met humor en als toetje… Er werd gezongen! Austeroasekloes soevenier va gans vreuger alleen al ‘t woerd…. Met al deze ingrediënten is succes verzekerd… ook vandaag de dag nog. Deze ingrediënten in een modern stuk stoppen doet het altijd goed. De reacties op straat waren hartverwarmend en gaven ons heel veel moed en we waren dan ook vastbesloten om door te gaan.

Toen, in 1987, werd “Ongeros” officieel opgericht, maar het bestond al eerder in de gedachten van de enthousiastelingen van weleer.