Wandelpin - Harry Meijerstraat 6

Ik ben Joyce en gek op wandelen. Dat is niet altijd zo geweest hoor. Ik heb het niet met de “paplepel” ingegoten gekregen en ook de liefde voor de natuur is iets wat ik vooral zelf heb ontdekt. De liefde voor wandelen is ontstaan door onze (mijn man en  ik) fotografiehobby. Ik wilde die graag wat verder uitdiepen en had me aangemeld voor een fotografiecursus. Om iets te fotograferen moest ik naar buiten, de natuur in (niet altijd, het was ook de stad, het dorp of in een studio) en dat vond ik heerlijk.

Helemaal alleen, gedachte op iets anders, heerlijk. Wanneer ik thuis kwam van een wandeling om op zoek te gaan naar leuke plekjes om te fotograferen,  was ik helemaal blij.
Tegelijk met mijn fotocursus las ik het boek “WILD” en “Op hoge hakken naar Santiago”.
Die uitdaging, het wandelen, alleen op de wereld, gewoon doen, dat sprak me aan.

Ik ging steeds vaker in mijn  eigen omgeving alleen op pad. Ondertussen had ik op internet gezien (want Google is je beste vriend) dat er in Nederland ook een wandelnetwerk is en dat het Pieterpad niet hetzelfde is als “de Camino”maar wel een “soort van” is.

Al kletsend met mijn zusje zei zij “wij gaan dat doen”. We hebben er nog even over nagedacht en daarna onze plannen gemaakt. Boekje kopen, uitzoeken hoe we gaan lopen en hoe we het gaan doen met het vervoer. We besloten al snel dat het van zuid naar noord werd, ook hier werd Google vaak geraadpleegd. Helemaal onwetend wat ons te wachten stond, zijn we op de Sint Pietersberg begonnen en zo begon ons avontuur. De eerste etappe was een feit in september 2018 en dat smaakte naar meer.

We hadden onszelf en onze partners verteld dat we het Pieterpad zouden lopen, helemaal opvolgend en binnen 1 jaar. De uitdaging werd aangenomen. De mannen dachten “ja, ja”, dat zullen we nog wel eens zien. Toen ze merkten dat het serieuzer werd en ze toch nog hun twijfels hadden beloofden ze ons een spandoek op de eindstreep. Binnen 11 maanden liepen we het Pieterpad uit, onze mannen hielden woord. Ze stonden aan de eindstreep in Pieterburen, met z’n tweeën vanuit Limburg met een spandoek en een bos bloemen.

Tijdens onze wandelingen kwamen we veel andere wandelaars tegen en hadden we leuke gesprekken. Ik vond het leuk om andere wandelaars, als ik ze was tegengekomen en een leuk gesprek had gehad, iets tastbaars als aandenken te willen geven.

Mijn man zag het niet direct zitten, mijn zwager juichte het toe. Ik zetten door, ik bedacht een pin en gaf die weg tijdens onze wandelingen over het Pieterpad, als mijn zus en ik een leuk gesprek of slaapplek hadden. Naast het Pieterpad wandelde ik ook wel eens met andere wandelaars, soms onbekende en dan gaf ik ze een Pin welke ondertussen de naam Wandelpin had gekregen.

Waarom een pin kun je denken? Dat heeft 3 redenen.
Begin 2018 was mijn man “Prins” tijdens de carnaval in Venlo (wijkvereniging) en dan is het gebruikelijk dat men als aandenken een pin geeft.

Ik zag het plezier van een vriend van ons die tijdens de carnaval aan iedereen die het wil een pin geeft. Hij ontwikkeld die zelf en laat die maken om iedereen blij te maken maar ook zichzelf omdat iedereen daar plezier van heeft.

Bij de club (Ronde Tafel) waar mijn zwager lid van is geeft men aan elkaar pins als herinnering aan een functie, periode of event.

Dat vond ik zo leuk allemaal waardoor ik dacht “dat wil ik ook tijdens het wandelen”.

Nog tijdens het wandelen over het Pieterpad ging mijn Wandelpin een “eigen leven” leiden op social media. Een wandelaar had er iets over gepost, ik werd getagd en zo kwam de vraag “hoe kom ik daar aan”. Ik vond die “afstand”contacten ook leuk en verzond enkele enthousiaste wandelaars dezelfde Wandelpin als die ik tijdens onze wandelingen weggaf. Er kwamen meer vragen en mensen hoopten ons tegen te komen op het Pieterpad of tijdens mijn gewone wandelingen.

Mijn man zei, “leuk dat idee maar zomaar blijven verzenden dat is toch niet de bedoeling”. Zo bedachten we dat we ze ook konden bestellen om ze in een webshop te verkopen. Dat was wel gewaagd, durven we dat, samen zijn we die stap aangegaan. Hij het technische deel en ik mocht wandelen en bloggen, dat wat ik graag doe. Ik was wel stellig, dan wordt het een andere pin. Ik vind het leuk om steeds iets anders te bedenken.

Toen we op bezoek waren bij vrienden zag ik een wegwijzer uit Curaçao waarop ik tijdens één van de wandelingen daar een alternatief op bedacht. Zo ontstond de eerste Wandelpin.

Mijn zwager, een creatieve geest vond het geweldig en mijn zus vond het een leuk idee en zo werd de eerste pin besteld. Dat deed ik vlak na onze laatste wandeling over het Pieterpad.

Zoals geschreven stonden onze mannen aan de finale (augustus 2019) van het Pieterpad. Dat moment is ons nu heel dierbaar want 3 weken later bleek mijn zwager ongeneeslijk ziek te zijn en heeft hij ons 7 weken later, veel te jong verlaten †. Wij koesteren het moment van de finale en wat wij zeker koesteren is het feit dat ik hem onze eerste Wandelpin voor de webshop heb kunnen laten zien en geven.

Nu hebben we een webshop waar steeds meer Wandelpins te vinden zijn. Voor ieder wat wils. Pins van bekende wandelpaden, eigentijdse creaties en Pin-collectors.
Ons brein staat niet stil en zo bedachten we de Wandelchallenge welke in korte tijd flink is gegroeid en waarvan we hopen dat dit anderen zal motiveren om te wandelen.

We hopen dat we de collectie van Wandelpaden pins nog veel verder uit te kunnen breiden. Ook gaan we zelf nog leuke creaties bedenken en zijn we altijd op zoek naar aanvullende, andere ideeën waar we er nog genoeg van hebben (in ons hoofd).
Welke ideeën, dat houden we altijd voor onszelf tot we het echt kunnen aanbieden in onze webshop maar leuk is het altijd.

Mijn man en ik doen dit samen. Ik hoef alleen maar te wandelen, foto’s te maken, bloggen, mailen, creatief te denken en hij doet de rest (website, boekhouding en zo meer). Ik doe mijn hobby en hij het saaie deel, ideaal toch.

Groetjes
Joyce