Wijzer met Honden | aandacht voor mens en hond - Watersnip 18

En direct realiseerde ik dat ik het eigenlijk over mezelf had.

Toen ik mijn rijbewijs net haalde weet ik nog dat ik de eerste tijd met om het stuur geklemde handen, op ‘tien voor twee’ zoals ik had geleerd, best nerveus in de auto zat. Geen instructeur, geen extra rem. Ik moest het zelf doen.

Nu, je kent het wellicht wel, rijd ik op de automatische piloot naar waar ik heen ga, de handelingen gaan automatisch, zitten in mijn systeem. Ik houd van autorijden en kan helemaal in mijn elementje zijn met Spotify, een Latte van het tankstation en een lange rit voor de boeg.

Van bewust onbekwaam naar onbewust bekwaam

Dit is met alles natuurlijk zo. Je gaat van onbewust onbekwaam naar bewust onbekwaam naar bewust bekwaam naar onbewust bekwaam.

Op dit moment volg ik fitness en body awareness met Roos. Voor haar lijf, ze heeft wat uitdagingen met haar rug. Ik moet iets met clickers, voertjes, commando’s en sturen met de hand naar links of rechts. En dat doet iets met mij. Ik verlies onmiddellijk mijn motorische vaardigheden. Ik kom minimaal één hand tekort. Ik werk met een zeeeeeeer voergerichte grote puber die zelf wat weinig geduld heeft. Maar ze leert snel dus met een fout, of herhaaldelijke fouten van mij leert ze misschien niet het juiste.

Mijn voertasje schuift naar voren en zit in de weg. Omdat ze zo kwijlt kan ik de voertjes niet goed vasthouden, alles plakt, ik zie haar ongeduld toenemen en terwijl ik me uit “Goh wat is ze ongeduldig” realiseer ik me dat het mijn spanning is waar zij op meelift.

Ik sta geheel buiten mijn comfortzone iets te doen wat ik nog niet kan. Mijn innerlijke perfectionist kruipt achter het stuur en neemt het volledig over. Voor de duidelijkheid, de perfectionist heeft commentaar op mij, niet zozeer op de hond.

Ik haal 3 keer adem, ik zorg dat ik mijn voeten op de grond voel. Ik strooi wat voertjes voor Roos zodat zij ook even, al snuffelend, uit dit momentje komt. En iets rustiger gaan we weer door.

Laatst hadden we weer les. Mooi om met dit stukje (zelf-)kennis te kijken wat er nodig is on het beter te laten verlopen.

Voldoende verantwoord lekkers mee, dat was vorige keer al snel op. Roos kauwt graag of neemt iets in haar bek om spanning te laten afvloeien. Ik neem een snack mee en één van haar favoriete pluche poppetjes. Ik ga vroeg, dan kunnen we daar nog even een stukje wandelen, landen.

Dit zijn allemaal kleine en ook best logische dingen waar ik vorige keer minder aan gedacht heb.

Daarnaast ga ik voordat ik ga rijden nog even rustig zitten. Voor mij werkt het om een bodyscan te doen, en dan wel mèt Roos. Wat wil zeggen dat ik vooraf even voel hoe het met me is en waar eventueel spanning zit in mijn lijf. En door wat aandacht te geven aan die spanning, doordat ik me er bewust van ben, weet ik wat ik meebreng naar de afspraak.

Het enige wat ik dan tijdens de afspraak hoef te doen is mijn voeten op de grond voelen, aarden. Voor mezelf en voor Roos. Zij ‘lift’ mee op die energie.

Buiten dat heb ik deze extra les, eerder dat we eigenlijk terug hoefden te komen, geboekt voor extra live begeleiding en tips, naast wat ik online al toegestuurd kreeg.

Herhaling van wat we al kregen in plaats van voortborduren op een (in mijn hoofd) nog niet zo’n stevige basis.

Roos was ontspannen in de ruimte daar (onbekende mensen zijn niet zo ‘haar ding’.) Ik was ontspannen in de ruimte. Ik heb mijn gewenste tips en adviezen gekregen om het thuis weer verder te kunnen oefenen.

Wat een wereld van verschil met de keer ervoor.

Mooi hoe een paar veranderingen zo’n verschil kunnen maken.