Stichting Zorgorganisatie NiKo - locatie De Palatijn - Dillenburgstraat 1

Top tehuis voor dementerende

Goede zorg aan demente ouderen.

Goed verzorgingstehuis.

Gezellig, op bezoek bij een bewoner. Sfeervol en vriendelijk ontvangen! Samen met bewoner en partner naar restaurant beneden. Koffie gedronken. Persoonlijke sfeer.

Van alle ´tehuizen´, die ik in de afgelopen paar jaar van binnen gezien heb, steekt deze er met kop en schouders bovenuit. Er werkt ontzettend toegewijd personeel, een omstandigheid die zeer waarschijnlijk wordt ondersteund door het kleinschalige karakter van het complex. Het gebouw heeft zeer ruime kamers en badkamers voor de bewoners en bijzonder gezellig ingerichte gemeenschappelijke ruimtes met daarin centraal gepositioneerde ´huiskeukens´. Aan de achterzijde is een schitterende besloten en zonnige tuin met knusse hoekjes en een aardbeien pluktuin gesitueerd en op zonnige zomerdagen komt er zelfs zo nu en dan zomaar iemand langs met een schaaltje met ´hapjes´, waar vind je dat nog? Mijn moeder moest helaas verhuizen naar een ander zorgcentrum door omstandigheden maar ik voelde dat echt als een enorm verlies omdat ik me goed bewust was van het feit dat ze het zeker niet beter zou gaan krijgen dan daar in de Palatijn. Het is vooral de kleinschaligheid die ter plaatse zo krachtig voor een gemoedelijke, fijne leefomgeving zorgt. Ik denk dan ook dat iedereen die daar eenmaal een keer binnen geweest is al snel stiekem hoopt dat wanneer hij of zij zélf geriatrische problematiek gaat krijgen men hem of haar op díé plek zal onderbrengen. Alle afdelingen ter plaatse hebben een centraal thema zoals bijvoorbeeld het thema ´zee´. Binnen dat thema is er op de afdeling zelf steeds op verfijnde manieren een mate van herkenning voor de bewoners in de decoratie van de binnenruimtes, hun eigen besloten leefomgeving. Met pijn in mijn hart namen we afscheid van dit prachtige complex, we wisten dat het niet beter kon worden, een voormalig zorghotel verlaten zou binnen niet al teveel tijd vast bijzonder dom blijken te zijn. En inderdaad, we gingen, stevig vastgegrepen door de nieuwe grootschaligheid, er wel tien stappen op achteruit ...