Proef het leven - Sint Jorisveld 41

Ik probeer te bedenken hoe oud ik was toen ik mij druk begon te maken over dingen die niet belangrijk waren, uitspraken begon te geloven die simpelweg niet waar waren. Dingen die niets zeiden over mijn eigenwaarde maar waar ik het toen wel van liet afhangen.

Ik was jong, maar oud genoeg om te gaan geloven in bullshit over mezelf en mijn lichaam. En het heeft jaren gekost om mezelf te bevrijden van deze diepgewortelde overtuigingen. En ik weet dat ik niet de enige ben.

Wist je dat de gemiddelde Westerse vrouw al rond haar 8e levensjaar voor het eerst begint met lijnen?

Één moment kan ik me nog wel heel goed herinneren. Ik was bij een vriendinnetje aan het spelen, denk dat we in groep 7 zaten. Op haar kamer vertelde ze me dat ze zichzelf dik vond en dat ze probeerde niet veel te eten. En als ze dan wel iets at, dat ze dan ging overgeven in de wc. WOW. Wacht eens even, is dat een ding?

Het zaadje was gepland. Mijn relatie met eten en mijn lichaam (en mijn tandenborstel) werd opeens ingewikkeld. Dit event, opmerkingen over mijn lichaam én alles wat we als vrouwen leren over hoe we eruit moeten zien en ons horen te gedragen, zorgde ervoor dat ik jaren heb geworsteld met eten en mijn lichaam.

Ik raakte zo ver verwijderd van mijzelf.

Flauwvallen, paniekaanvallen en hartkloppingen.

In mijn tienerjaren hakte de scheiding van mijn ouders er goed in. Ik maakte kennis met faalangst en perfectionisme en werd mij, zoals veel tienermeisjes, enorm bewust van mijn lichaam. Dun, dunner dunst was in de mode.

Tijdens mijn studiejaren bleef mijn zelfbeeld en houding naar mijn lichaam kritisch. Ik had ontelbaar veel ‘eetregels’, sportte om gewicht te verliezen en was eigenlijk nooit echt tevreden over mezelf. Het moest beter. Ik koppelde mijn eigenwaarde aan mijn lichaam en ik was niet goed genoeg.

In het laatste jaar van mijn studie leerde ik Chris kennen, een man die elke dag vertelde dat hij van me hield, me mooi vond en slim. Ik studeerde af en we gingen samenwonen. Life couldn’t get any better. Dacht ik.

Mijn lichaam dacht er anders over. Al die jaren had stress zich opgehoopt in mijn lijf. Onzekerheden en jeugdtrauma’s had ik nooit verwerkt. Mijn lichaam stuurde me serieuze signalen: ik viel geregeld flauw, kreeg hartkloppingen en paniekaanvallen en voelde me continue uitgeblust. Ik was begin 20 en liep met een apparaat onder mijn kleren die mijn hartslag monitorde. Ik kon zo niet langer doorgaan.

Met behulp van fantastische therapeuten herontdekte ik mezelf, verwerkte ik (een deel van mijn) jeugdtrauma’s en leerde ik omgaan met mijn faalangst en perfectionisme. Beter nog: ik leerde weer liefde te voelen voor mezelf én dat het leven eigenlijk heel leuk is wanneer je aandacht kan geven aan dingen die er écht toe doen!

Niet alleen de therapeuten waren fantastisch. Mijn therapiegroep bestond uit vrouwen, allemaal prachtige krachtige vrouwen met een eigen verhaal. Ik voelde diepe verbondenheid, diep respect en liefde voor elkaar. Wauw, de kracht van een vrouw, de kracht van een groep vrouwen bij elkaar..